ჩვენი სოფელი კვდება
ყველა წავიდა სად
სევდიანი გული ჩერდება
როცა სახლებს ვუყურებ
მიტოვებული, მუნჯი საყვედური
დადანაშაულების გარეშე, არ არის დამნაშავე
ისინი თავიანთ მფლობელებს ელოდებიან.
მათ აქვთ საკუთარი ისტორია
და იყო ოქროს დრო
ყველა ეზოში ყვაოდა ყვავილები
და შეღებილ აივნებზე
ბავშვები ხმაურით თამაშობდნენ
აქ ბევრი ახალგაზრდა იყო.
და ზაფხულის მაცხოვრებლები ყოველთვის იყვნენ
დღე ყველასთვის სამსახურში გავიდა
საღამო კი - ცეცხლთან ცეკვაში
ფრენა ღამით
და ახალგაზრდობით შეპყრობილი
Ჩვენ ყველა, როგორღაც ჩაცმული,
ერთი - ერთი ცხოვრება ცხოვრობდა
ყველაფერი ისე შეიცვალა
სხვა დროც დადგა
ახლა უცნობები მოდიან
და ადგილზე გაჩეხეთ ჩვენი ტყე
დარჩა მხოლოდ მოხუცი ქალბატონები
დაიღალა ვიღაცის ლოდინით
და მათ არ იცოდნენ სიღარიბე
არავინ გააძევა ისინი აქედან
Ნედლეული, ბნელი ქოხები
ქვეყანამ მათ კარი გაუღო
მოუწესრიგებელი ეზოებით
რომელშიც ყველა გახდა მონა
ორი გზის გადაკვეთაზე
დაბნეული ვდგავარ მარტო
ჩაიცვით ნათელ აბრეშუმში
კისერზე ჩამოკიდებული ყელსაბამები
რატომ წავიდა ჩემი ხალხი
დაივიწყე შენი სახლები
და რაში იპოვა თავისი ხსნა
ტოვებს მათ სინანულის გარეშე
მაგრამ ამ სამოთხეში
გარეცხილია თოვლში და წვიმაში
ჩვენ გვჯერა - ვინმე მოვა
და კვლავ იცხოვრებს საუკუნეების განმავლობაში
ევგენია დავიდოვნა სევასტოვა (სპითარი)
მსგავსი სტატიები:
პუბლიკაციის ავტორი
