Το χωριό μας πεθαίνει
Όλοι έχουν πάει όπου
Η λυπημένη καρδιά σταματά
Όταν κοιτάζω σπίτια
εγκαταλειμμένος, βουβή μομφή
χωρίς να κατηγορείς, αθώος
Περιμένουν τους ιδιοκτήτες τους.
Έχουν τη δική τους ιστορία
Και ήταν μια χρυσή εποχή
Λουλούδια άνθισαν σε όλες τις αυλές
Και στα ζωγραφισμένα μπαλκόνια
Τα παιδιά έπαιζαν θορυβώδη
Υπήρχαν πολλοί νέοι εδώ.
Και οι κάτοικοι του καλοκαιριού ήταν πάντα
Η μέρα πέρασε για όλους στη δουλειά
Και το βράδυ - στο χορό δίπλα στη φωτιά
Πετώντας μέσα στη νύχτα
Και εμμονή με τα νιάτα
Ολοι εμείς, κάπως ντυμένος,
Μια - μια ζωή έζησε
Όλα έχουν αλλάξει τόσο πολύ
Ήρθαν κι άλλες εποχές
Τώρα έρχονται οι ξένοι
Και κόψτε το δάσος μας επί τόπου
Μόνο οι ηλικιωμένες κυρίες έμειναν
Κουρασμένος να περιμένεις κάποιον
Και δεν ήξεραν τη φτώχεια
Κανείς δεν τους έδιωξε από εδώ
Ακατέργαστος, σκοτεινές καλύβες
Η χώρα τους άνοιξε την πόρτα
Με ακατάστατες αυλές
Στο οποίο όλοι έγιναν σκλάβοι
Στο σταυροδρόμι δύο δρόμων
Στέκομαι μόνος μου σε σύγχυση
Ντύστε με λαμπερά μεταξωτά
Κρεμαστά κολιέ στο λαιμό
Γιατί έφυγαν οι δικοί μου
Ξεχάσατε τα σπίτια σας
Και σε τι βρήκε τη σωτηρία του
Αφήνοντάς τους χωρίς τύψεις
Αλλά σε αυτόν τον παράδεισο
Πλένεται στο χιόνι και τη βροχή
Πιστεύουμε - κάποιος θα έρθει
Και θα ξαναζήσει για αιώνες
Evgenia Davydovna Sevastova (Σπιτάρι)
Παρόμοια άρθρα:
Συγγραφέας δημοσίευσης
