Οι ελληνικές μου ρίζες

Φίλοι στο Διαδίκτυο βρήκαν ένα άρθρο από ένα κορίτσι του οποίου 15 χρόνια, του οποίου η γιαγιά είναι από το χωριό Τσικιστζβάρι. Η νεαρή ηρωίδα του άρθρου δεν έχει πάει ποτέ στο χωριό, αλλά με βάση τις ιστορίες της μητέρας και της γιαγιάς μου, έγραψα ένα ολόκληρο άρθρο για την αγάπη και τη νοσταλγία, για την επιθυμία να επισκεφτεί το σπίτι της παιδικής ηλικίας της μητέρας, που η μητέρα της θυμάται με στοργή. Αυτό το άρθρο μάλλον γράφτηκε στο 2018 έτος. Ίσως κάποιος καταλάβει για ποιον μιλάμε και αν υπάρχουν σχετικές ρίζες, διάβασε τα πάντα μόνος σου και θα καταλάβεις. Δεν έχουμε προσθέσει ή αφαιρέσει τίποτα από το άρθρο., αυτό είναι το αρχικό άρθρο. Απολαύστε την ανάγνωση...

Τατιάνα Κοστιούτσενκοβα

15 χρόνια

Οι ελληνικές μου ρίζες

Το όνομά μου είναι Τατιάνα. Σε μένα 15 χρόνια. Ζω στην πόλη της Βρέστης, Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτό. Η πόλη της Βρέστης είναι το περιφερειακό κέντρο της Λευκορωσίας. Η οικογένειά μου αποτελείται από τέσσερα άτομα: Ο μπαμπάς του Volodya, η μητέρα Μαργαρίτα και ο αδελφός Αντρέι. Η γιαγιά μου Λιουντμίλα ζει εδώ στη Μπρεστ., που ήρθε στη Βρέστη από τη Γεωργία. Ο αδερφός μου και εγώ αγαπάμε πολύ τη γιαγιά μας, που είναι η μητέρα της μητέρας μου. Ο μπαμπάς μου είναι από το χωριό Ζάρκι, που βρίσκεται στη Ρωσία. Ο μπαμπάς είναι Ρώσος στην εθνικότητα, αλλά η μητέρα μου είναι Ελληνίδα στην εθνικότητα. Μεγάλωσε στην πρωτεύουσα της Γεωργίας Τιφλίδα. Πολλοί Έλληνες ζουν στην Τιφλίδα. Στα προάστια της πόλης υπάρχουν αρκετοί ελληνικοί οικισμοί.

Στην πρώην Σοβιετική Ένωση, οι μεγαλύτεροι ελληνικοί οικισμοί ήταν στη Γεωργία, Καζακστάν και Ρωσία (στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας). Ο παππούς μου Αντρέι (ο μπαμπάς της μαμάς) ήταν από το χωριό Τσικιστζβάρι - καθαρά ελληνικός οικισμός στα βουνά της Γεωργίας, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Όταν η μαμά μου ήταν στο σχολείο, στην τάξη της από 22 Φοιτητές 8 ήταν ελληνικής υπηκοότητας, και τα λοιπά. είναι. σχεδόν το ένα τρίτο της τάξης. Ήταν όλοι φίλοι μεταξύ τους.

Οι Έλληνες θεωρούνται σε όλο τον κόσμο ένα μάλλον καλόβολο και φιλικό έθνος.. Παρά την καυτή τους ιδιοσυγκρασία, στη σύγχρονη ιστορία δεν υπήρξαν ποτέ οι υποκινητές διεθνών συγκρούσεων. Όλοι γνωρίζουν τη φιλοξενία τους. Οι ελληνικοί οικισμοί είναι διάσπαρτοι σε όλη τη Γεωργία - αυτή είναι η Τσάλκα κοντά στην Τιφλίδα, Το Αχαλκαλάκι και το Tsikhisjvari κοντά στην πόλη Borjomi και άλλα. Μου είπε η γιαγιά μου, ότι σε αυτούς τους οικισμούς ζουν Έλληνες, που μιλούν όχι μόνο ελληνικά και έχουν διαφορετικές θρησκείες. Υπάρχουν ελληνικοί οικισμοί, όπου ομολογούν την ορθόδοξη πίστη και μιλούν ελληνικά. Υπάρχουν ελληνικοί οικισμοί, όπου ασκούν τη μουσουλμανική πίστη, αλλά μιλούν ελληνικά. Υπάρχουν οικισμοί που μιλούν τουρκικά, αλλά ομολογώντας την Ορθοδοξία. Υπάρχουν τέτοιοι οικισμοί;, που μιλούν τουρκικά και κηρύττουν το Ισλάμ, αν και θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες. Ολα εξαρτώνται, είτε αυτή η περιοχή ήταν υπό τους Τούρκους στο μακρινό παρελθόν είτε όχι. Τσιχιστζβάρι - αυτό είναι οικισμός, που κατοικούνταν από Έλληνες, του οποίου οι πρόγονοι ζήτησαν την υπηκοότητα από τον Ρώσο Τσάρο κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Κρύβονταν από τους Τούρκους, διατηρήθηκαν λοιπόν η ορθόδοξη πίστη και η μητρική τους ελληνική γλώσσα.

Στα σχολικά μου χρόνια, η μητέρα μου περνούσε όλες τις διακοπές της στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά μου. Όταν ήταν η μαμά 8 χρονών ο παππούς πέθανε και η γιαγιά έμεινε στο χωριό για να ζήσει μόνη μέχρι τα βαθιά γεράματα. Η γιαγιά μου είχε δύο σπίτια κοντά και μια μεγάλη φάρμα. (αγελάδες, γουρούνια, πάπιες, κοτόπουλα και λαχανόκηπος). Μερικές φορές ο αδερφός μου και εγώ καταφέρνουμε να κάνουμε τη μητέρα μας να μιλήσει για τα παιδικά της χρόνια., για το πώς πέρασε τις διακοπές της στο χωριό. Το πρόβλημα με τις σύγχρονες μητέρες, ότι είναι πάντα απασχολημένοι, Μπορείτε να φανταστείτε ότι η μητέρα μου είναι γιατρός - δεν υπάρχει ξεκούραση μέρα ή νύχτα, γιατί οι άνθρωποι πάντα αρρωσταίνουν.

Η μαμά θυμάται με στοργή τον χρόνο που πέρασε στο χωριό. Υπάρχει ένας τελείως διαφορετικός τρόπος ζωής εκεί, παρά στην πόλη. Οι κάτοικοι του χωριού είναι σκληρά εργαζόμενοι - δουλεύουν όλη μέρα στο κρατικό αγρόκτημα και στα χωράφια. Τα παιδιά του χωριού έχουν επίσης συνηθίσει να εργάζονται από τη βρεφική ηλικία. Η γιαγιά μου έμαθε ακόμη και τη μητέρα μου πώς να αρμέγει μια αγελάδα.. Όμως η γιαγιά λυπήθηκε τα εγγόνια της και τα παιδιά χαζογελούσαν περισσότερο, Τι έκανες. Ο παππούς μου Αντρέι καταγόταν από μεγάλη οικογένεια. Από τα οκτώ παιδιά, τα τέσσερα είναι αδερφές και τέσσερα αδέρφια. Η μαμά θυμάται, ότι σχεδόν όλες οι οικογένειες του χωριού είναι πολύτεκνες. Οι περισσότερες οικογένειες ήταν φίλοι μεταξύ τους. Όλα τα αδέρφια και οι αδερφές του παππού μου είχαν παιδιά - τα ξαδέρφια της μητέρας μου, που στάλθηκαν επίσης διακοπές στο χωριό για να επισκεφτούν τον παππού και τη γιαγιά τους και μετά μια εύθυμη παρέα 7-8 έφηβοι. Θα μπορούσατε να περιμένετε οτιδήποτε από τα άτακτα παιδιά: μετά θα σκαρφαλώσουν στο άχυρο και θα σπάσουν τη σκάλα μαζί με την οροφή, μετά χορεύοντας μέσα 12 η ώρα το πρωί θα κανονιστεί, όταν όλοι οι γείτονες κοιμούνται, τότε τα κοτόπουλα θα σκορπιστούν. Παιδιά από παιδιά, αλλά όταν ήρθαν οι μεγάλοι ήταν ακόμα πιο διασκεδαστικό, Φυσικά δεν έκαναν καμμία αταξία, αλλά χοχμίλη ψυχών. Φαντάζομαι, μαζεύτηκαν 8 παιδιά και 19 εγγονια. Η μεγαλύτερη αδερφή του παππού Μαρία είχε τρεις γιους, Η δεύτερη αδερφή της Ελισάβετ είχε δύο γιους, η τρίτη αδερφή Ολυμπία είχε έναν γιο, η τέταρτη αδερφή Έλενα είχε τέσσερις κόρες. Ο μεγαλύτερος αδελφός Ντμίτρι είχε δύο γιους και μια κόρη, Ο δεύτερος αδερφός Ιβάν είχε δύο κόρες και έναν γιο, ο τρίτος αδελφός Βασίλι είχε δύο παιδιά, γιος και κορη, και ο παππούς είχε μόνο τη μαμά μου. Μερικοί από τους αδελφούς και τις αδερφές του παππού μου είχαν τα δικά τους σπίτια στο χωριό, αλλά παρόλα αυτά, σε όλους άρεσε να μαζεύονται με την προγιαγιά μου, ειδικά τα βράδια. Η μαμά θυμάται, ότι η οικογένεια του πατέρα της ήταν φιλική, εύθυμο και μελωδικό. Τραγουδούσαν όλοι εκτός από τον παππού μου, ειδικά ο θείος της μητέρας μου Βάσια. Αλλά ο παππούς μου ήταν διάσημος για τα αστεία και τις φίμωρες. Οι μεγάλοι επικοινωνούσαν μεταξύ τους μόνο στα ελληνικά και τραγουδούσαν ελληνικά τραγούδια. Τα παιδιά σπούδασαν σε ρωσικά σχολεία, επομένως δεν ήξεραν όλοι ελληνικά. Τότε δεν υπήρχαν ελληνικά σχολεία. Όταν η μαμά μεγάλωσε και ήρθε στο χωριό, τότε έμαθα, ότι στο σχολείο του χωριού, μαζί με μια ξένη γλώσσα, καθιερώθηκε η υποχρεωτική μελέτη της ελληνικής γλώσσας και αυτό είναι σωστό, άλλωστε, μάλιστα, η μητρική γλώσσα των χωρικών είναι η ελληνική, όχι ρωσικά με γεωργιανά. Όλοι τους γνώριζαν ήδη.

Όταν, μετά από άλλη συνάντηση με συγγενείς, οι μεγάλοι έφυγαν, τα παιδιά έμειναν στο χωριό για να τελειώσουν τις διακοπές τους. Με καλό καιρό, η μητέρα μου και τα ξαδέρφια της πήγαν στο δάσος για να μαζέψουν μούρα.: φράουλες, άγρια βατόμουρα και σταφίδες (θεωρήθηκαν πιο χρήσιμα, από εκείνα που καλλιεργούνται σε κήπους και περιβόλια). Έπρεπε να πάμε πολύ μακριά στο δάσος, και ακόμη και ανεβείτε ψηλά στο βουνό, στις χαράδρες φύτρωναν μούρα. Στο δρόμο τα παιδιά έπαιζαν και γελούσαν φυσικά., οπότε το μονοπάτι δεν φαινόταν δύσκολο. Όλο το πλήθος επέστρεψε το βράδυ, κουρασμένο και χαρούμενο. Τα μεγαλύτερα αδέρφια της μαμάς ήταν οδηγοί. Η μαμά τους θυμάται με αγάπη, από τότε που ήταν η μικρότερη, όλοι την αγάπησαν και τη χάλασαν. Κάποιες ηλιόλουστες μέρες, τα παιδιά πήγαιναν στα τοπικά λιβάδια για να μαζέψουν βότανα, και επίσης στο δάσος για να μαζέψουν φουντούκια, τριαντάφυλλο, άγριο αχλάδι panda. Πριν φύγει από το σπίτι, η γιαγιά έδειξε και εξήγησε τι χόρτο να της φέρουν τα παιδιά.. Το βράδυ όλα ήταν αυστηρά τακτοποιημένα, δένεται σε δεσμίδες και στέλνεται στη σοφίτα για να στεγνώσει. Τότε όλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για τσάι (θυμάρι, χαμομήλι, Μελίσα, μέντα, Αγαπημένος, τριαντάφυλλο) και για την παρασκευή φαρμακευτικών αφεψημάτων (αθάνατη, κολλιτσίδα και άλλα). Αποξηραμένο άγριο αχλάδι πάντα χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία της δυσπεψίας. Η γιαγιά της μητέρας μου ήξερε επίσης πώς να αφαιρεί το κακό μάτι με προσευχές. Η μαμά εξακολουθεί να μετανιώνει, ότι δεν έμαθε την παραδοσιακή θεραπεία από τη γιαγιά της. Όταν η μητέρα μου ήταν στο 3ο έτος του ιατρικού πανεπιστημίου, πέθανε η γιαγιά της.

Κάθε μούρο και βότανο έχει τον δικό του χρόνο συγκομιδής, όταν φέρνουν το μέγιστο όφελος και η γιαγιά το ήξερε. Γενικά, το Tsikhisjvari βρίσκεται ψηλά στα βουνά σε ένα πολύ γραφικό μέρος. Δεν υπάρχουν οικισμοί πάνω από αυτό το χωριό. Τα σπίτια είναι χτισμένα σε μια μικρή κοιλάδα στη σειρά. Τα νέα κτίρια βρίσκονται σχεδόν μέσα στο δάσος. Υπάρχουν ψηλά βουνά τριγύρω. Ακόμη και το ζεστό καλοκαίρι, οι κορυφές των βουνών καλύπτονται από χιόνι. Το χειμώνα υπάρχει πολύ χιόνι και θερμοκρασίες έως -30ºС, το καλοκαίρι είναι ζεστό μέχρι +30ºС, αλλά οι νύχτες είναι δροσερές. Αν και τα βουνά είναι παλιά, μερικές φορές τρέμουν. Η μαμά θυμάται, εκείνο ένα βράδυ, όταν όλη η οικογένεια έπινε τσάι, οι κούπες άρχισαν ξαφνικά να τρέμουν και να κινούνται - ήταν σεισμός. Οι σεισμοί είναι συχνοί εκεί, αλλά όχι δυνατός - 2-3 σημεία, γι' αυτό δεν τους φοβάται κανείς. Ένα ορεινό ποτάμι διαρρέει το χωριό - είναι γρήγορο, αλλά όχι πλατιά, μέτρα 10 και ενάμιση μέτρο βάθος. Όμως παρά τα τόσο ρηχά νερά, δεν στεγνώνει ποτέ ακόμα και τα ζεστά καλοκαίρια. Υπάρχουν και ρυάκια στα βουνά. Όλα τα βουνά είναι μέσα στα δάση. Τα δάση γύρω είναι ανάμεικτα, κωνοφόρα και φυλλοβόλα, αλλά υπάρχουν πολύ περισσότερα κωνοφόρα δέντρα. Τα πεύκα και τα έλατα εκεί είναι αιωνόβια. Αφού το χωριό βρίσκεται μακριά από πόλεις και άλλους οικισμούς, δεν υπάρχει παραγωγή εκεί. Πανέμορφα δάση τριγύρω, οπότε ο αέρας εκεί είναι εκπληκτικά καθαρός. Τα δάση είναι πλούσια σε μούρα, μανιτάρια, και τα ορεινά ποτάμια γεμίζουν με πέστροφες.

Για τη μαμά και τα άλλα παιδιά, το μάζεμα και το ψάρεμα μανιταριών ήταν σαν μια ιδιαίτερη ιεροτελεστία. Τα παιδιά πήγαν εκεί με τον θείο Βάσια, που έμενε δίπλα στη γιαγιά του. Ο θείος Βάσια ήταν το μόνο παιδί της προγιαγιάς, που δεν έφυγε ποτέ από το χωριό. Τα βράδια έμπαινε και ανακοίνωσε, ότι αύριο θα πάει για ψάρεμα και όλοι μπορούν να τον ακολουθήσουν. Όλοι ήταν πρόθυμοι, εκτός από τη γιαγιά. Οι προετοιμασίες άρχισαν αμέσως μετά το δείπνο. Τα αγόρια ετοίμαζαν δίχτυα, μπαστούνια, κουβάδες, ψωμί (δόλωμα ψαριού) και ειδικές λαστιχένιες μπότες. Οι γονείς φρόντισαν, έτσι υπήρχαν μπότες από μικρές έως μεγάλες. Τα κορίτσια μάζευαν φαγητό και ποτό. Πριν ξημερώσει, η ταξιαρχία «εεε» έφευγε με μοτοσυκλέτες μακριά από κτίρια κατοικιών ανάντη του ποταμού. Εκεί, ο θείος Βάσια και τα αγόρια έστησαν δίχτυα κοντά στους ογκόλιθους και τους πέταξαν ψωμί. Μετά από λίγο, ο θείος Βάσια τινάχτηκε και μετακίνησε τις πέτρες κάτω από τις οποίες συνήθως κρυβόταν η πέστροφα του βουνού, και τα παιδιά το έπιασαν με δίχτυα και δίχτυα. Αυτή δεν είναι μια εύκολη διαδικασία, που απαιτεί προσοχή και δεξιότητα, γιατί το ψάρι είναι υπεκφυγές. Η πέστροφα του βουνού δεν είναι μεγάλο ψάρι με πολύχρωμα ιριδίζοντα λέπια. Η μαμά ήταν πάντα έκπληκτη, γιατί πιάνουν ψάρια με δίχτυα;, όχι με καλάμι, στο οποίο απάντησε ο θείος μου: «Η πέστροφα δεν είναι το ίδιο ψάρι, που πιάνεις με καλάμι». Τα ψάρια μεταφέρθηκαν στο σπίτι ζωντανά σε κουβάδες, τότε η γιαγιά μου και η γυναίκα του θείου μου το καθάρισαν και το τηγάνισαν στη σχάρα. Όταν πολλά χρόνια μετά ήρθε η μητέρα μου στην Ελλάδα, τότε παρατήρησα, ότι προσπαθούν να τηγανίσουν και τα ψάρια στη σχάρα. Και η μητέρα μου επίσης παρατήρησε, ότι στην Ελλάδα τρώνε πολλές ελιές και οι σαλάτες είναι ντυμένες κυρίως με ελαιόλαδο. Στο χωριό το ίδιο έφαγαν, αν και δεν φύτρωναν ελαιόσποροι στους κήπους λόγω του ψυχρού κλίματος. Μεγάλα βάζα με ελιές και ελαιόλαδο στέκονταν στα υπόγεια και τα ντουλάπια όλων.. Τους έφεραν από μακριά με εντολή. Αυτές οι γευστικές προτιμήσεις πέρασαν από τους προγόνους μας..

Το μάζεμα των μανιταριών ήταν επίσης μια αγαπημένη δραστηριότητα των παιδιών.. Πήγαμε για μανιτάρια με βροχερό και συννεφιασμένο καιρό. Το βράδυ στο δείπνο ανακοινώθηκε, ότι όλοι όσοι θέλουν να μαζέψουν μανιτάρια πρέπει να σηκωθούν αύριο στις έξι και να σταθούν με κουβάδες στην πύλη. Οι μεγάλοι δεν είχαν σκοπό να ξυπνήσουν τα παιδιά.. Το επόμενο πρωί, ο θείος Βάσια έφυγε ήσυχα από το σπίτι, προσπαθώντας να μην ξυπνήσει κανέναν και να μην περάσει απαρατήρητος. Στην καρδιά του μάλλον ήλπιζε, ότι τα παιδιά κοιμούνται, μετά από όλα, συνήθως σηκώνονταν στο 9-10 η ώρα το πρωί, αλλά δεν ήταν έτσι - όλο το χαρούμενο μάτσο με κουβάδες κρυβόταν πίσω από την πύλη στους θάμνους και χασκογελούσε ήσυχα. Καθώς ο θείος μου πλησίαζε, τα γέλια δυνάμωναν.. ερχόταν ο θείος, χαμογέλασε και μίλησε: "Προς τα εμπρός!». Πάντα υπήρχαν πολλά μανιτάρια, αν και τα μάζευε όλο το χωριό. Δεν χρειάστηκε να πάω μακριά από το σπίτι. Στο δάσος φύτρωσαν διάφορα μανιτάρια, αλλά υπήρχαν ιδιαίτερα πολλά russula, πάλι, λαδωμένο και λευκό. Όλοι όμως έδωσαν ιδιαίτερη προτίμηση στο μανιτάρι, που λεγόταν ελληνική, μεγάλωσε μόνο σε εκείνη την περιοχή. Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί το μανιτάρι ονομάστηκε ελληνικό, αφού δεν υπήρχε στα βιβλία για τα μανιτάρια. Το ελληνικό μανιτάρι θεωρήθηκε το πιο νόστιμο, ακόμα πιο νόστιμα από τα λευκά. Ήταν μαγειρεμένο, τηγανητό ψημένο στα κάρβουνα και τη σχάρα, αλλά ποτέ αλατισμένο ή αποξηραμένο. Η μαμά προσπάθησε πολλές φορές να βρει το ελληνικό μανιτάρι σε εικόνες και περιγραφές, αλλά δεν το βρήκα ποτέ. Μπορεί, είναι πραγματικά Έλληνας, αφού δεν φυτρώνει πουθενά αλλού και κανείς άλλος δεν το ξέρει. Όλα τα άλλα μανιτάρια ξεράθηκαν, αλατισμένο σε βαρέλια, και επίσης τουρσί σε βάζα.

Η μαμά άρεσε επίσης να βοηθά τη γιαγιά, όταν έψηνε ελληνικό ψωμί και μαγείρεψε μακαρίνες (ένα προϊόν αλευριού παρόμοιο με τα σύγχρονα noodles). Μια ολόκληρη μέρα αφιερώθηκε στο ψήσιμο του ψωμιού.. Ψήναμε ψωμί με έναν συγγενή μας, υπήρχε ένας μεγάλος φούρνος για το ψήσιμο των καρβέλιων και ένα ειδικό πηγάδι για το ψήσιμο ελληνικών πλακέ ψωμιών. Πολλές γυναίκες μαζεύτηκαν για να δουλέψουν. Σε μεγάλες ξύλινες γούρνες ζύμωναν τη ζύμη για καρβέλια και χωριστά για την ελληνική λάβας. Ενώ η ζύμη του ψωμιού φουσκώνει, Η ζύμη μακαρίνης ζυμώνεται σε τεράστια ξύλινα τραπέζια. Μετά το ζύμωμα, η ζύμη απλώνεται λεπτή και γίνεται τηγανίτες., που στη συνέχεια κόβονται σε λεπτές λωρίδες, που τοποθετείται σε ειδικές λεπίδες και στεγνώνει στο φούρνο. Αφού στεγνώσουν, τα μακαρίνια είναι έτοιμα για μαγείρεμα. Τα βράζουμε σε νερό ή ζωμό.

Για 3-4 μέσα σε μια ώρα, οι νοικοκυρές έχουν χρόνο να ετοιμάσουν αρκετές σακούλες μακαρίνες στο αποθεματικό. Μετά από αρκετές ώρες σκληρής δουλειάς, γίνεται ένα μικρό διάλειμμα. Όλοι κάθονται μαζί για να πιουν το αγαπημένο ποτό όλων - τον μαύρο φυσικό καφέ.. Όλοι αγαπούν και πίνουν τον καφέ. Στο χωριό υπήρχε μια παράδοση: στον επισκέπτη που έφτασε σερβίρεται ένα φλιτζάνι φρεσκοκομμένο καφέ. Ο καφές πίνεται αργά, απολαμβάνοντας τη γεύση. Ενώ ο καλεσμένος απολαμβάνει τον καφέ, Κοίτα, η οικοδέσποινα έχει ήδη βάλει φαγητό στο τραπέζι, έτσι οι γυναίκες μας έπιναν καφέ, ξεκουράστηκε και άρχισε να συνεχίζει να δουλεύει - ψήσιμο ψωμιού. Αρχικά, ψήνεται πίτα στους τοίχους ενός ειδικού πηγαδιού., μετά τα καρβέλια στο φούρνο. Τα πρώτα καρβέλια ψήνονται μικρά, για να τα ταΐσουν στα παιδιά. Βγάζοντας το ψωμί από το φούρνο, κόβω σε κομμάτια, αλείψτε αυτά τα κομμάτια με σπιτικό βούτυρο, και το τυρί θα κοπεί από πάνω. Ζεστό ψωμί, το βούτυρο λιώνει, τυρί λιώνει - νόστιμο, μην ξεσκίζεις τον εαυτό σου, το άρωμα του ψωμιού σε όλη την περιοχή. Το χωριάτικο τυρί είναι ένα ολόκληρο έργο τέχνης. Παρασκευάζονται διάφορες ποικιλίες τυριού, αλλά κυρίως το λεγόμενο μακρύ τυρί. Είναι βρασμένο, στύψτε έξω, και μετά τραβήχτηκε σαν σχοινί, στη συνέχεια τυλίγεται σε ένα χοντρό ξύλινο ραβδί και κρεμιέται για αρκετές ώρες για να στεγνώσει. Όταν στεγνώσει το τυρί, σχίζεται σε κομμάτια και τοποθετείται με αλάτι σε πήλινες κανάτες για αποθήκευση. σκέφτεται η μαμά, ότι αυτό είναι το πιο νόστιμο τυρί, που έχει φάει ποτέ.

Ας επιστρέψουμε στις γυναίκες μας, αρτοποιούς ψωμιού. Το ψήσιμο του ψωμιού τελειώνει αρκετά αργά. Γυναίκες με ψωμί μεταφέρονται στο σπίτι με κάρα. Τις δύο πρώτες μέρες θα καταναλωθεί λάβας, αλλά τα ψωμιά σε ειδικό δοχείο θα αποθηκευτούν για μια εβδομάδα. Το σπιτικό ψωμί θα στεγνώσει λίγο, αλλά δεν θα μουχλιάσει. Ποιο σύγχρονο ψωμί θα παλαιώσει τόσο καιρό;? Οχι. Το ψωμί παραδόθηκε στα καταστήματα του χωριού, αλλά ήταν πολύ διαφορετικό από το σπίτι. Οι άνθρωποι στο χωριό είναι εργατικοί, λειτουργεί όλη μέρα, αλλά ήξερε και να ξεκουράζεται. Μερικές φορές τα Σάββατα συγκεντρώνονταν οι χωρικοί για τη λεγόμενη «κηδεία». Στο κέντρο του χωριού υπήρχε εκκλησία με καμπαναριό. Τα αγόρια του χωριού χτυπούσαν τις καμπάνες και φώναζαν: "Κακό, κακό!». Αυτό σήμαινε, που όσοι θέλουν να διασκεδάσουν μπορούν να μαζευτούν στην κεντρική πλατεία. Άναψε μεγάλη φωτιά στην πλατεία, γύρω από το οποίο συγκεντρώθηκαν όλοι. Η παλαιότερη γενιά συνήθως καθόταν σε παγκάκια, η νεολαία στάθηκε. Το τραγούδι άρχισε. Όλοι τραγουδούν μελωδικά και παιχνιδιάρικα τραγούδια στα ελληνικά. Όπως είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο, Οι Έλληνες έχουν καλή ακοή. Ένα έθνος που τραγουδάει και χορεύει. Ξεκινάει κανείς ένα τραγούδι, άλλοι μαζεύουν. Μετά το τραγούδι αρχίζει ο χορός γύρω από τη φωτιά.. Χορός, σίγουρα, σερτάκι - ο αγαπημένος εθνικός χορός όλων. Το γλέντι κρατάει μέχρι τα ξημερώματα. Το πρωί πολλοί πήγαν στην εκκλησία. Οι Έλληνες είναι λαός θεοσάτρευτος. Τα παιδιά βαφτίζονταν και γιορτάζονταν πάντα οι ορθόδοξες γιορτές. Η εκκλησία του χωριού ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι της προγιαγιάς μου. Η προγιαγιά μου η Μαργαρίτα τηρούσε την τάξη στην εκκλησία, το καθάρισε, έφτιαχνε και κεριά από κερί. Η μητέρα μου και άλλα παιδιά βοήθησαν τη γιαγιά μου να φτιάξει κεριά. Όπως το λέει η γιαγιά μου η Λιουντμίλα, η μητέρα μου είναι ανήσυχη, αλλά εκπληκτικά με υπομονή μπορούσε να φτιάχνει κεριά για ώρες. Η προγιαγιά παρακολουθούσε αυστηρά την ποιότητα των κεριών. Τα κεριά κατασκευάζονταν σε διάφορα μεγέθη και άναβαν διαφορετικά κεριά σε διαφορετικές θρησκευτικές γιορτές. Οι πολιτιστικές και θρησκευτικές πρακτικές των Ελλήνων πάνε αιώνες πίσω.. Οι μεγάλες εκκλησιαστικές εορτές γιορτάζονταν σε ειδική κλίμακα. Όταν η μαμά ήταν μικρή, θυμάται, ότι στο χωριό κάθε Σαββατοκύριακο ο παπάς έκανε λειτουργίες στην εκκλησία. Τότε ο ιερέας πέθανε και σπάνια έρχονταν ιερείς από άλλες ενορίες για να λειτουργήσουν.. Πήγαμε στην κοντινότερη πόλη Borjomi για να βαφτίσουμε παιδιά και να παντρέψουμε νεόνυμφους, που βρισκόταν δύο ώρες οδικώς από το χωριό. Στο Borjomi βαφτίστηκε και η μητέρα μου. Και η μητέρα μου θυμάται επίσης, ότι της άρεσε πολύ να βρίσκεται στο χωριό την ημέρα της Αγίας Μαρίας, που εορτάζεται σύμφωνα με το εκκλησιαστικό ημερολόγιο 28 Αύγουστος. Στο χωριό αυτή η γιορτή ονομαζόταν Μαριόμπα. Λίγες μέρες πριν τις διακοπές μαζεύτηκε σχεδόν όλη η οικογένεια. Την προηγούμενη μέρα αγόρασαν κριάρια για θυσία. Ανήμερα της Μαριόμπας από το πρωί, από τις επτά, όλοι ήταν στο δρόμο τους. Ήταν απαραίτητο να πάμε μακριά και ψηλά στο βουνό. Εκεί στο ξέφωτο, κοντά στο ποτάμι βρισκόταν μια παλιά ερειπωμένη εκκλησία, που αποτελούνταν από τρεις τοίχους και ένα κουβούκλιο. Φαινόταν στους τοίχους, ότι είναι αιώνων, αλλά το κουβούκλιο κατασκευάστηκε σαφώς πρόσφατα. Στους τοίχους ήταν ζωγραφισμένες εικόνες αγίων που μόλις φαίνονται. Υπάρχουν ίχνη από πολλά αναμμένα κεριά τριγύρω. Η προγιαγιά μου μπήκε πρώτη στην εκκλησία. Εκεί άναψε μια λάμπα και έβαλε τα μεγαλύτερα κεριά, τότε όλοι ακολούθησαν το παράδειγμά της, τότε η προγιαγιά διάβασε μια προσευχή και οι μεγάλοι μαζί της. Τα παιδιά άναψαν κεριά και στάθηκαν ήσυχα κοντά. Μετά την προσευχή, οι άνδρες έσυραν πρόβατα στην εκκλησία, Οδηγήθηκαν τρεις φορές γύρω από την εκκλησία και κόπηκαν στο πλάι. Τα πρόβατα ξεδέρνονταν - τα περιττά πράγματα θάφτηκαν, και το κρέας το έκοβαν και το έβρασαν σε μεγάλο κάδο. Έτοιμο κρέας που τρώγεται, και τα αποφάγια μοιράστηκαν σε άλλους. Όλα πρέπει να τρώγονται χωρίς ίχνος. Εκτός από την οικογένεια της μητέρας μου, υπήρχαν πολλές άλλες οικογένειες του χωριού κοντά στην εκκλησία στο ξέφωτο.. Κάθε οικογένεια πέρασε το πρώτο γεύμα στην απομόνωση, και μετά όλες οι οικογένειες ενώθηκαν σε μια μεγάλη οικογένεια. Όλα τελείωσαν με το τραγούδι. Στην οικογένεια του παππού μου, ο κύριος τραγουδιστής ήταν ο θείος της μητέρας μου Βασίλι. Αν ο παππούς μου ήταν πλακατζής και μάστορας στα πρακτικά αστεία, τότε ο θείος Βάσια ήταν τραγουδιστής. Τραγουδούσε πάντα και παντού. Τραγουδούσα όταν δούλευα, τραγούδησε όταν πήγα να μαζέψω μανιτάρια με τα παιδιά, τραγουδούσε σε όλες τις γιορτές και τους γάμους. Ο θείος Βάσια ήταν ο αγαπημένος όλης της οικογένειας και του χωριού. Όλοι επέστρεψαν σπίτι το σούρουπο. Δύο μέρες μετά τις διακοπές όλοι πήγαν σπίτι τους. Τα περισσότερα παιδιά ήταν μαθητές σχολείου, και ξεκίνησαν τη νέα σχολική χρονιά. Οι καλοκαιρινές διακοπές είχαν τελειώσει, και μαζί τους μια χαρούμενη, ξέγνοιαστη ζωή στο χωριό.

Τις χειμερινές διακοπές έφερναν και τη μητέρα μου στο σπίτι της γιαγιάς μου., και με τα άλλα παιδιά της. Το χειμώνα έχει πολύ χιόνι στο χωριό, Σε ορισμένα σημεία η χιονοκάλυψη έφτασε το ενάμιση μέτρο σε ύψος. Στα παιδιά δόθηκε το καθήκον να καθαρίσουν τα μονοπάτια, αλλιώς ήταν αδύνατο να βγεις στην αυλή λόγω των τεράστιων χιονοστιβάδων. Αφού καθάρισαν την περιοχή, τα παιδιά πήγαν για σκι και έλκηθρο. Και το βράδυ, ένα κοκκινισμένο πλήθος αχινών πέταξε μέσα στο σπίτι. Ήπιε τσάι από τριαντάφυλλο, έφαγε πατάτες, ψημένο σε πέτσα με τυρί και κρέας, μετά κάθισαν να παίξουν χαρτιά. Ο ηττημένος σημαδεύτηκε στο μέτωπο και στα μάγουλα με ένα καρούλι από νήμα., προηγουμένως χαμηλώσει σε στάχτη. Φαντάζομαι, πόσο όμορφοι καθόντουσαν όλοι με τα πουά τους πρόσωπα. Ακόμα και η γιαγιά της μητέρας μου έπαιζε χαρτιά με τα παιδιά. Φυσικά δεν ήταν «σταμπωμένο» με στάχτη, αλλά δεν έχασε ποτέ. Θαυμάσιος, αλλά τώρα η μαμά δεν παίζει ποτέ χαρτιά πουθενά, μιλάει, ότι αυτή είναι η διασκέδαση των παιδιών.

Μερικές φορές συγγενείς από την Ελλάδα έρχονταν να επισκεφτούν κάποιον από τους χωρικούς. Αυτή η επίσκεψη ήταν ένα σημαντικό γεγονός. Εκείνες τις μακρινές εποχές, ήταν σχεδόν αδύνατο να ταξιδέψεις στο εξωτερικό, και ήταν επίσης προβληματικό να έρθουν σε συγγενείς στο χωριό. Αν κάποιος από τους χωρικούς κατάφερνε να πάει να επισκεφτεί συγγενείς στην Ελλάδα, αυτό το άτομο ήταν σχεδόν εθνικός ήρωας. Ήταν καλεσμένος από το ένα σπίτι στο άλλο, για να μπορεί να πει πώς ζουν οι άνθρωποι στην Ελλάδα. Μετά άλλαξαν οι καιροί, κατέρρευσε το λεγόμενο «σιδηρού παραπετάσματος» και πολλοί νέοι έφυγαν από το χωριό για μόνιμη διαμονή στην Ελλάδα. Πολλοί συγγενείς της μητέρας μου έφυγαν επίσης. Όταν ήρθαν ταραγμένοι καιροί στη Γεωργία, ακόμα περισσότεροι συγγενείς της μητέρας μου άρχισαν να φεύγουν: που θα πάει στην Ελλάδα, που θα πάει στη Ρωσία. Η μητέρα μου είχε τελειώσει το σχολείο εκείνη την εποχή και έφυγε για να σπουδάσει. Όταν η μητέρα μου σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Τάρτου, Γνώρισα τον πατέρα μου και παντρεύτηκαν. Μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο, ο μπαμπάς έφερε τη μαμά στη Βρέστη, έμειναν εδώ για να ζήσουν. Εγώ και ο αδερφός μου γεννηθήκαμε εδώ. Με τα χρόνια, η επαφή με κάποιους συγγενείς της μητέρας μου χάθηκε, κάτι που η μαμά μου μετανιώνει πραγματικά. Καλούμε ξανά με τους συγγενείς μας που παραμένουν στη Γεωργία.

Λέει ο μπαμπάς μου, τι πότε θα είναι ήρεμα στη Γεωργία;, Σίγουρα θα πάμε στο Tsikhisjvari με όλη την οικογένεια, έτσι ώστε ο αδερφός μου και εγώ να δούμε το παιδικό σπίτι της μητέρας μας. Ο αδερφός μου και εγώ αγαπάμε πολύ τη μητέρα μας και είμαστε περήφανοι γι' αυτό, ότι έχουμε ελληνικές ρίζες και ένα κομμάτι ελληνικό αίμα κυλάει μέσα μας. Είναι αλήθεια, Δεν μοιάζω καθόλου στη μαμά μου.

Όταν στο σχολείο στην ιστορία ή τη γεωγραφία δίνουν το καθήκον να προετοιμάσουν πληροφορίες για οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, Πάντα παίρνω την Ελλάδα, και κατά κανόνα, η αναφορά είναι πάντα η καλύτερη. Έχω ήδη κερδίσει περισσότερους από έναν διαγωνισμούς. Μπορεί, αυτό είναι το κάλεσμα των προγόνων. Ονειρεύομαι να επισκεφτώ την Ελλάδα, στην ιστορική πατρίδα της μητέρας μου. Ελπίδα, αυτό το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα κάποια μέρα. Λατρεύω τη χώρα στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά είμαι σίγουρος, ότι και η Ελλάδα είναι μια όμορφη χώρα!

PS: Πρωτότυπη πηγή - https://pandia.ru/text/77/28/96181.php